Vandaag ontmoetten we Olivier Dumortier, een jonge dertiger die aan levenslust en hobby’s geen gebrek heeft. Naast zijn beroep als begeleider-animator in de ouderenzorg beoefent Olivier ook heel wat nevenactiviteiten. Zo vertegenwoordigt hij onder meer de groen-witte kleuren van de gemeente Lendelede, spelend als voetballer bij de studaxen. Daar stopt het allerminst, sinds enkele jaren is hij namelijk ook beginnend kunstenaar. In zijn sculpturen kan hij z’n artistieke zelf kwijt.
Voor de ontdekking van zijn artistieke talent moeten we een drietal jaar terug in de tijd. Na één van de vele eindejaarsfeesten in familiekring stelde Olivier zichzelf luidop de vraag of het creatieve gen ook hem had bereikt. Al snel groeide het besef dat het allerfijnste teken- en schilderwerk niets voor hem was. Daarom besliste hij om de eerste beste alleszaak binnen te stappen op zoek naar enkele stevige pakken klei. Daarnaast volstond een mes uit de keukenla om zijn eerste werkgereedschap te vervolledigen. Van een dure hobby is dus geenszins sprake.
Zijn sculpturen maakt Olivier aan de hand van portretten. In veel van zijn portretten komen familieleden of naasten terug, dit heeft zo z’n specifieke reden. Als beginnende kunstenaar hielp het hem aanvankelijk om ook een liveversie van zijn portretten rondom zich te hebben. Pas na enige evolutie legde hij zich ook toe op bekende, soms lukrake personen. De rode draad in zijn werk is echter dat achter elk van zijn sculpturen een verhaal zit, een uitdaging, een lach en soms ook een traan.
Een nieuwe uitdaging of debuut gaat altijd gepaard met wat stress en een zoektocht naar bevestiging. Ook voor Olivier en zijn eerste stapjes in de kunst was dit niet anders. Hij haalde kracht en bevestiging uit de goedkeurende blikken van zijn creatievere familieleden, uit reacties van vrienden op sociale media en naar verloop van tijd ook uit zijn eigen vooruitgang. Tevreden blikt hij terug op het lef dat hij getoond heeft om zichzelf eens uit te dagen in een wereld die hij nauwelijks kende. Schrik voor zelfreflectie heeft hij niet, de meeste van zijn beginnende projectjes heeft hij gewoon bewaard. Het is misschien wel het toonaangevend beeld van een beginnende kunstenaar, het gaat om werkstukken van lange adem, om een proces van vallen en opstaan.
De uitdaging met misschien wel de hoogste moeilijkheidsgraad was het vormgeven van zijn eigen portret. “Aan de slag gaan met je eigen gezichtscontouren, fixeren op je uiterlijke kenmerken, jezelf een bepaalde grimas of lach geven dat was toch allesbehalve makkelijk” zo bekent Olivier.
Tot nog toe was deze vorm van kunst voor Olivier louter en alleen een hobby. In zijn atelier komt hij tot rust en kan hij even weg van het drukke sociale leven waar hij doorgaans zo van houdt, het is een passie die hem even wegplukt uit de realiteit. Het gevoel dat even niets moet, maar alles mag. Al moet het gezegd, ook dát is relatief, want eens je naar iets toewerkt wil je echt het beste maken van je beeld of portret. Deze hobby ontstond uit een wat uit de hand gelopen wild idee, maar wordt alsmaar concreter. Stiekem droomt hij wel eens van een eigen mini-expositie, al is hij voorlopig tevreden met de appreciatie rondom zich. Tools zoals Instagram geven hem bovendien de mogelijkheid om ook andere kunstenaars in zijn branche te ontdekken. Erkenning krijgen van andere kunstenaars is dan ook het summum, een extra prikkel naar de toekomst toe.
Een andere droom of denkpiste is het beeldhouwen van een volledige mens, van kop tot teen. Meer dan ooit beseft hij nu wat voor een huzarenstukje die imposante beeldhouwwerken uit het straatbeeld wel niet zijn. Hij steekt dan ook de loftrompet op voor iedereen die zaken verwezenlijkt waar lef en volharding voor nodig was, eender welke sector of bedrijfstak, een quote die symbool staat voor de fijne babbel. Hopelijk zien we hem snel terug met meer van zijn sculpturen! Ook jij kan hem volgen op sociale media zoals bijvoorbeeld Instagram via de accountnaam ollie_dumortier. Oordeel vooral zelf!
